Takie coś mi się za oknem porobiło.

Tak było 3 dni temu.JPG

Tak jest teraz.JPG

Czarne drapaki sterczą mi za oknem. Zapomnieć o nich, zasłonić czymś a najlepiej gdzieś odlecieć. Nie lubię początków zimy. Potem to już z górki. Ale na progu trzeba się przyzwyczajać do zimna, wiejochy, szczypania mrozu w policzki, marznących rąk i stóp.
Segregacja ciuchów uświadomiłam mi, że z ubraniem zimowym to cienko, cienko. Stara kurtka nie nadaje się do Stolycy. Od kwaśnych opadów poprzebarwiała się. Jeszcze 50-ty raz ją upiorę, może zdarzy się cud. Pikna nie jest ale na Syberię w sam raz.
W szafie wisi jeszcze sztuczne futerko - szerokie rękawy "zapewniają" dopływ zimnego powietrza pod pachy, futro do kolan - ale z nim to ostrożnie, rozpada się, krótkie futro za dupkę, krótki kożuszek z plastiku z kapturem, ciężki kożuch kapturzasty, kożuch jak jesionka, żółtek. Jak napisałam/wyliczyłam to okazuje się, że jest tego trochę a ja i tak nie mam co na siebie włożyć. Z butami to się zobaczy.
Bo cienkich, takich jesiennych jest trochę, ale zimowych to tylko jedna para.

Nie ma zmiłuj się, wyciągam na wierzch wszelkiej maści czapki, szaliki, rękawiczki i chwytam za druty i maszynę do szycia, i igłę i nitkę.

A w nocy znów kocopoły w głowie. Mówiłam, że jak jestem zmęczona to nie mogę spać? Mówiłam. Dziś kino czaszkowe zaczęło się widokiem obcego, słowo daję, faceta. Otwarte oczy, szklisty wzrok - chyba przygnieciony solidną, drewnianą belką. O co chodzi?

Chustka na myśl przychodzi. Co z Nią? Od kilku dni się nie odzywa! Martwienie...

A reszta to był czarno-biały maz nadzwyczaj ruchliwy i męczący. Jakieś maszkarony, bąble, wije. Buuu... ja chce słodko spać.

Wstałam, odpaliłam kompa, poczytałam posty. Zapaliłam lampkę - czytam. Młoda wstaje (1.50)
-biedna mama spać nie może :(

Zgasiłam światło, leżę. Dociera do mnie jak bardzo spięta jestem. Rzucam się jak ryba usiłując przybrać formę szmacianej lalki. Ni cholery. Wszystko sztywne. Leże i czekam i tak kombinuję o co chdzi. Może o tę moją deklarację, że na groby nie pójdę.

Dobry trop. Coś puszcza, przejaśnia się. Myśl pełznie z wysiłkiem. Może modlitwa potrzebna, choć ostatnio daleko mi do niej.
Nic... nie ważne... z szacunku dla tych co odeszli, dla nich... "Wieczny odpoczynek", "Ojcze nasz" i " Zdrowaś". Ciało topnieje, odpręża się. Czuję to intensywnie. Robi się miło. Zasypiam.