Jestem Błąd, Wiel Błąd

No taka samokrytyka czasem ze mnie wyłazi. Po prostu klasyka - "Mądry Polak po szkodzie" jak

ulał pasuje do mnie. Zwyczajnie się przeliczyłam. Ze wszystkim. Wydawało mi się że góry

wiecznie przenosić będę, że praca na mnie będzie czekać i to nie jakaś tam ale odpowiadająca

mi. A tu dupa!

W chwilach permanentnego kryzysu włącza się myślenie. Że powinnam rozsądniej, oszczędniej.

Że odkładać w skarpetę choćby trzeba było, że ... Tych ŻE zapełniłoby morze.

Pocieszam się z lekka, że życie jest nieprzewidywalne ... ale kto zabronił mi myśleć czy

choćby korzystać z historii. Doświadczeń innych i rad. Ale w pewnym momencie jakby byłam bez

wyboru. Albo praca na etacie za psie pieniądze i konieczność użerania się o alimenty,

oddanie dzieciaków do domu dziecka, albo wziąć wszystko na klatę, jak A to i B, i ciągnąć na

ile się da i jak się da. Szczęśliwie jakoś się udało. Z problemami i pod górkę. Dzieci

dorosły. A ja zostałam z dupą na lodzie. Na własne życzenie. I z powodu własnej

bezmyślności. Tatusiowie dupy w troki zabrali. Jeden wiedzie szczęśliwy live i udają, ze nie

ma córki. Drugi w ramach rodzicielstwa odpowiedzialnego nadawała Młodemu - " Ty nie słuchaj

tych głupich bab", mijał w drodze po piwo dzieciaki rzucając jak kumplowi zdawkowe cześć. Bo

to przecież dzieci powinny do niego przychodzić. On czekał, cały czas czekał. Blać

jebana!!!! Gdy przychodziłam o wsparcie w wychowaniu - nigdy, ale to nigdy mnie nie poparł. Jakoś mam

już wszystkiego dosyć. Idę, jadę, chodzę, zbieram, szukam, uciekam... przed szarzyzną i miernotą. A coraz

bardziej w nią popadam. Jak wybrnąć z tego nie wiem.

Zazdroszczę młodym rozsądku, którego mi zabrakło. Z perspektywy czasu wiem, że najpierw

powinnam zabezpieczyć sobie tyły, w sensie niezależności w każdej dziedzinie, a dopiero

wtedy gdy okazałoby się, ze stać mnie na dzieci robić je. Myslę, że o to moje Progenitury

mają do mnie żal. Że nie miały mnóstwa rzeczy, które posiadali inni rówieśnicy. Gupio

myślałam, że miłość i poświęcenie wystarczą. Gówno! Nie wystarczą. Jak brak szmalu to walą

się najlepsze relacje. Bo dziś pieniądze to życie.

Uciekam z domu żeby nie patrzeć na dziesiątki rzeczy które powinnam już zrobić. Właśnie

zaczął przeciekać dopływ do kibla. Jutro! Jutro się tym zajmę, bo dziś głównie mi się oczy

moczą. Przejdzie, minie. Wiem... jakoś dam radę.

Do szału i łez doprowadza mnie Młoda gdy w tej sytuacji udaje/nie widzi, że jest kiepsko. Że

w momencie, gdy trzeba się na szybko ogarniać Ona zaczyna porządki w szafie a na zwrócona

uwagę i ponaglenie reaguje fochem. Boszszsz ... zwariuję!