Radykalnie

z sieci.

Są takie momenty w życiu, gdy pęka cienka nitka.  Pęka cichutko, bezdźwięcznie. Pekają więzi międzyludzkie, wszelkie przywiązanie do miejsc, zdarzeń.

Mnie pękało wiele rzeczy. Małżeństwo pierwsze jakoś tak pykło i już go nie było. Bolało, szczeki bolały, pięści same się zaciskały i poczucie krzywdy przez lata obijało dokładnie. Że jakże to - zostawić, wrócić do mamusi, nie próbować ratować, wypiąć się na dziecko? Takie masochistyczne rozdrapywanie ran. W zasadzie po nic.
Pękło i drugie. Tu małż starał się jak mógł. Wybrzydzał na jedzenie, znalazł kobietę swojego życia gdy w ciąży byłam, kontrolował czy kurz został należycie starty. W końcu pękło tuż przed wariatkowem. Nastał czas menażek i obiadów ze stołówki szkolnej. Nie podobało się.

Pękła mi wszelka tolerancja na wyzyskiwanie kogokolwiek. Jak czytam, że czyjś małż zabiera d*** w troki i jedzie się zrelaksować zostawiając żonę z dzieciakami to mi się nóż w kieszeni otwiera. Zostawiłabym gada na przynajmniej 2 tygodnie z potomstwem i sama oddaliła się na zasłużony odpoczynek :/ Pod warunkiem, że miałabym własne pieniądze. Ale tu taka opcja nie zachodzi. Krześcijańska rodzina!

Pękło mmi wielkie przywiązanie do osoby bardzo bliskiej. Wbrew moim delikatnym sugestiom i wyraźnej dezaprobacie konsekwentnie drąży temat mogący z dużym prawdopodobieństwem skończyć się kalectwem lub śmiercią.

Pęka mi coraz częściej i coraz więcej. Nic już nie jest takie samo. Wieczna zmiana.