Ostatni raz

Nie chcę mi się tłumaczyć po raz kolejny moje motywy.
Na ten czas mam do czynienia z dorosłymi ludźmi. Dorosłymi!
Najbliższa rodzina, to także dorośli, choć zdarza mi się traktować najmłodszą jak maliństwo, ale każda matka chyba tak ma.
- wzięłaś telefon?
-ubierz się ciepło
-jadłaś coś?
-jesteś głodna?
Jest tego coraz mniej, bo i otrząsa się z nadmiernej troski, jak psiak po kąpieli i dobrze.
Co do starszych - lata dobijania się o uwagę, odrzucania, kłamstwa, lekceważenie, unikanie kontaktu - spowodowały że pękło. Coś pierdykło, a ja w jakimś sensie pomogłam przedstawiając sobie w głowie a w zasadzie dotarło do mnie kim, a właściwie jak bardzo nikim dla nich jestem. I niech tak zostanie. Mi już to nie przeszkadza. Wszystkie możliwe kupony poodcinane. I to nie tylko oni. Ale i mać.

Nie mam już nic do zaoferowania im. Skończyło się.
Oni też  nic nie mają w każdym możliwym sensie. Nie boli.
Że echem niesie? Nie boli. Taki widocznie mój los.

I tylko marzę żeby zapomnieć.

Po prostu. Miałam kiedyś fajne dzieci. Dzieci dorosły i znikły. W życiu.

PS. Nie piszcie. Nie piszcie że jestem i będę zawsze matką. Jakąś. Ja to wiem. I chcę zapomnieć. Nie chcę żeby znów bolało.
 Zaczynasz nowy etap. Jeszcze Ktosiek się nie urodził a już Go kochasz i chcesz chronić. To początek. Po urodzeniu zrozumiesz. A potem przyjdzie czas gdy zrozumiesz i zaznacz bólu odrzucenia przez dziecko. To nie znika. Dlatego chcę o Was zapomnieć. By nie cierpieć. By móc żyć.
Dajcie mi spokój.

Zdemolowaliście mój świat. Zabraliście mi to co mi się należało. Bliskość, miłość, rodzinę. Bo ktoś coś powiedział.

Chcę spokoju.